Terug in mijn gevoel

Ik ben net terug van mijn derde blok cursus in België, mijn hart is weer open, ik voel mijn gevoel weer, mijn hoofd komt steeds meer tot rust, soms op het slome af.

Een jaar geleden was dit wel anders. Mijn vader leefde nog. Hij was zeer kortademig, ik was ten einde raad, wat zou hem verlichting geven. Hulpmiddelen voldeden niet, een bezoek aan het Antoniusziekenhuis gaf ook geen rust, Het Meander zag er helemaal geen gat meer in en had mijn vader al opgegeven. Ik kon dat niet. Mijn zijn bestond uit zorg, actief en passief, in mijn hoofd en in mijn hart. Een relatie die wat intimiteit gaf in die tijd was fijn, maar ik had geen ruimte ervoor en kon me er niet voor openstellen.

Nu ben ik een jaar later. Het verlies van mijn vader heeft me van mezelf doen verwijderen, ik was mezelf het eerste half jaar kwijt. Het was of mijn ziel uit mijn lijf was gegaan, ik was er wel maar ook weer niet en soms kon ik mezelf op een afstand aanschouwen, als buiten mijn lichaam getreden, heel vreemd. Het voelde alsof ik ontheemd was. Gelukkig kwam rond juni een ommekeer. Een stemmetje, (mijn vader?) zei me dat ik moet genieten en hem verder maar laten. Dat uitspreken aan mijn huisarts, en eerdere gesprekken met haar ook, waren het begin van een scheur in de muur. En misschien wel een heel klein gaatje, ik kreeg weer even een doorkijkje naar een ander leven, alsof mijn ziel de weg naar mijn lichaam weer had teruggevonden.

Na een periode vol schuldgevoel, angst, onzekerheid en de gedachte dat ik niet goed rouwde, heb ik mezelf voorgenomen momenten van rouw, van verdriet op te zoeken in de vorm van cursussen. Ik wilde mijn lijf weer voelen en uit mijn hoofd. Ik ging eerst naar een knuffelworkshop bij Wilrieke Sophia, daarna naar een kennismaking met tantra bij Wendy Doeleman, nog een zomerretreat bij Wendy, maar het mocht allemaal niet baten. Mijn dansweek in Preau daarentegen gaf wel het gewenste effect. En dankzij iemand op de zomerretreat werd ik me weer bewust van mijn wens terug te gaan naar mijn basis, Kasteel de Schans in België. In 2010 tot 2014 ging ik daar de verwerking aan van het verlies van Ellen, mijn zus, en van het feit dat ik al die jaren met CF leefde en dat eigenlijk nooit eens goed aangekeken had. Want wat dit met me gedaan heeft. Ja, het heeft me gevormd tot wie ik ben en ik heb er geen makkelijk leven door. Maar het feit dat ik er mee moe(s)t leven, moest overleven, was geen keuze. Het hebben van deze ziekte heeft veel trauma’s veroorzaakt die aandacht vroegen en die aandacht mocht er nooit zijn. Oh wee wat er zou gebeuren als ik toe zou geven aan zwakte, onzekerheid, angst, verdriet en boosheid.

Die jaren op De Schans waren mijn redding. En nu weer. In blok twee in november had ik al wat inzicht en handvaten gekregen over hoe ik omga met liefde, intimiteit en seksualiteit, gericht op anderen en mezelf. Nu na blok drie is mijn hart weer open, stroomde de levensenergie weer, voel ik weer liefde. Voor mezelf, en dus is er ook ruimte voor liefde voor anderen. Na 30 jaar aanmodderen is er zicht op ja wat eigenlijk. Meer bewustzijn van wat ik nodig heb, wat mijn behoefte is, hoe ik die vervul en niet vervul, welke mensen ik daarvoor opzoek, aan wie ik liefde geef en wat ik daarvoor krijg. Het heeft me veel gegeven afgelopen 30 jaar. Ik baken dit bewust af merk ik, omdat mijn leven eigenlijk weer opnieuw begon 32 jaar geleden na de transplantatie. Maar wel met de ervaringen van ervoor. Ik begon niet blanco als een pas geboren baby. En het is me wel duidelijk mede weer door deze training, hoe ver ik van het open onschuldige onbevangen niet wetende kind verwijderd ben.

Er is nog steeds angst, zoals er mijn hele leven al angst is, want wat als ik mijn hart openstel! En vooral, wat als liefde niet beantwoord wordt. De angst van verlies, die ik nu drie keer meegemaakt heb, ook met het verlies van mijn moeder, de angst dat ik het leven niet aan kan, de angst voor het verlies van mijn zo duur bevochten gezondheid, de angst voor het onzekere, het oncontroleerbare, wat feitelijk het hele leven is, de angst dat ik die allemaal tot mijn dood alleen moet leven. Dat gevoel kwam even extra terug toen we onlangs de overdracht van het appartement van mijn vader hadden, alsof de navelstreng met mijn vader doorgeknipt werd. De laatste plek waar ik nog verbinding met hem had is nu ook verdwenen. Naar Soest zal ik niet vaak meer afreizen, zoals ik dat afgelopen vier jaar wekelijks gedaan heb.

Mijn hoofd weet dat ik nog veel liefde en steun krijg, van mijn broer met zijn gezin, mijn (ex)zwager met zijn gezin, veel lieve goede vrienden, maar toch ben ik 24/7 mijzelf, in mijn gedachtewereld, in mijn gevoelswereld. Altijd omdenken, positief denken, negatieve uitgangspunten neutraliseren of aankijken, de criticus in mij wel te horen maar niet de boventoon te laten voeren. En ook de zin van mijn leven weer vinden na het overlijden van mijn vader, maar ook mijn moeder en mijn zus, een reden hebben om te blijven leven, het kost me inspanning soms. Het verlies van een maatje, mijn zus, die alles wist wat ik dacht, voelde wat ik voelde, me redde, me adviseerde, mijn klankbord was. Niemand heeft ooit die plek kunnen overnemen. Een paar mensen komen en kwamen in de buurt, en dat is fijn, maar mijn verlangen naar een maatje is groter dan ik ooit had gedacht. En lang was er geen plek voor in mijn hart, omdat mijn hoofd de toegang had geblokkeerd, zoals dit tot 2010 ook het geval was, en van 2014 tot oktober dit jaar is de toegang weer langzaam maar zeker dichtgegaan, om mezelf te beschermen tegen al de angst voor en het feitelijk ondergaan van het verlies. Het is duidelijk dat er meer moet gebeuren om die toegang open te houden. Mijn behoefte eraan was groot al die jaren, te weten hoe ik het kon bewerkstelligen niet.

En ik weet inmiddels dat die weg naar het open hart een zware weg is. Het is het aankijken van verdriet, boosheid, onzekerheid, gemis, het kijken naar mezelf op een eerlijke manier. Het is ook de reden waarom ik na 2014 zo lang niet meer iets gedaan heb. In 2018 heb ik nog een poging gedaan bij Centrum voor Tantra, via de introductieweek, maar die poging sneuvelde, naar een plek gaan van mijn ex-vriendin waar zij bovendien de liefde van haar leven vond was niet de juiste plek, dat kan ik wel zeggen. En dus was de poging eigenlijk al gedoemd bij voorbaat. En dat alles om mijn drang naar gezien worden, liefde te krijgen, intimiteit te krijgen. Ik realiseer me meer en meer dat zelfliefde eerst komt. De liefde die ik zoek bij anderen moet eerst goed bij mezelf zijn. Het wordt vaak gezegd maar het is een feit. Als ik steeds alles buiten mezelf zoek en niet eerst met mezelf aan de slag ga, dan zal ik nooit dat vinden bij een ander wat ik al niet bij mezelf vind. Een ander kan de onvervulde liefde in mijn jeugd niet geven, ook al waren mijn ouders één en al liefde, zorg was toch wat er op de eerste plaats kwam bij hun en wellicht ook bij mij. Ik was wellicht teveel bezig met mijzelf en wat ik met me droeg, een parallel leven van klasgenoot zijn en in het geheim een ziekte dragen. Want de ziekte mocht er niet zijn, het mocht geen invloed hebben op het leven om me heen, mijn dagelijks leven. Wat heb ik mezelf voor de gek gehouden! Open zijn over mijn ziekte had me vast heel erg geholpen. Een ander kan de trauma’s van doodstrijd, achtergelaten worden in ziekenhuizen, verlies van dierbaren niet voor mij helen, anderen kunnen wel helpen maar ik moet dat helen zelf doen. Dan pas kan ik er zijn voor anderen. En ook echt open staan voor anderen.

Ik ben nu op weg, mijn lijf voelt weer vertrouwd, mijn energie stroomt, mijn liefde is groot, mijn verlang ook. Verlangen te leven, te genieten, even geen zorgen meer, even de angst minimaliseren en vooral geen schuldgevoel meer hebben. Ik weet niet wat morgen brengt, ik voel verlangen en angst tegelijk mezelf helemaal open te stellen, niet wetend wat er zal gebeuren. Maar afgelopen weekend heb ik ervaren hoe het is even los te komen van uitreiken, van halen van aandacht. Soms gebeuren er mooie dingen, die me zomaar toekomen, zonder dat ik er iets voor hoef te doen! En dat is een machtig lekker gevoel! Ik merk dat ik dit gevoel wil vasthouden, en daarmee merk ik ook dat dit nu juist niet is wat ik moet doen. Want mooie dingen gebeuren of ze gebeuren niet, ik kan het niet afdwingen. Ik wil vooral ontvankelijk zijn voor wat er komt en loslaten dat ik daar enige invloed op heb. Want dan komt het als het goed is. Dus ik ben benieuwd naar wat de dag van vandaag en morgen brengt. Ik hoop dat ik nog vaak zo’n machtig heerlijk gevoel kan ervaren als nu.

Advertentie