31 jaar LTX

Vandaag 55,5 jaar oud en 31 jaar daarvan in een nieuw leven na transplantatie, een bijzonder moment!

In deze tijd waarin we weer in een 3e of is het al weer 4e?, lockdown zitten, is tijd meer dan ooit een ding. Gister mijn 3e prik gehad, Pfizer deze keer, en toch ligt de maatschappij weer op zijn kont. Die verrekte niet-gevaccineerden (inclusief kinderen) hebben het met hun egoïsme voor elkaar gekregen iedereen weer in een lockdown te krijgen met alle gevolgen van dien voor heel veel mensen: overbelaste zorg, zelfstandigen die weer vrezen voor hun inkomen, geestelijke wanhoop bij veel mensen en vooral nog meer angst die al zo lang leeft bij teveel mensen, leidend tot depressie.

Ja, ik weet het is te kort door de bocht. Mensen hebben recht op een eigen mening, er zijn omstandigheden dat vaccineren niet kan of moeilijk ligt, maar het merendeel lijkt zich alleen maar als slachtoffer te zien, van de politiek, van niet gezien worden, van beperkt worden in hun vrijheid. Maar de vrijheid van de één gaat soms ten koste van de vrijheid van een ander. Een groot deel lijdt in mijn beleving onder gebrek aan vertrouwen in alles en iedereen en vooral ook in de overheid die in hun ogen er alles aan doet om hen eronder te krijgen. En om wat voor andere reden dan ook. En er zijn mensen die dat misbruiken door dat wantrouwen aan te wakkeren, groter te maken door selectief onderzoek en informatie aan te dragen en de negatieve gedachten te voeden. Want wat je voedt dat groeit! En ook de media helpen niet mee door alleen maar negativiteit onder de aandacht te brengen. Polarisatie is het gevolg, zij en wij, wat ook de verbroedering niet ten goede komt.

En die verbroedering is nodig, want ondertussen zijn er veel grotere thema’s die nog meer onzekerheid en angst brengen zoals het klimaat, de natuur die meer en meer lijdt onder het gedrag van ons mensen, waarin, gemak, economische groei en macht nog steeds de belangrijkste drijfveren lijken te zijn. De biodiversiteit vermindert enorm, allerlei soorten dieren en planten zijn aan het verdwijnen, iets wat de gemiddelde mens niet opvalt omdat dit buiten zijn zicht is, en daardoor ook niet bewust is of wil zijn. Wat je niet ziet is er niet, lijkt de gedachte of is niet in onze korte termijn belangen.

Ik merk dat ook ik moet oppassen niet teveel te blijven hangen in negativiteit, want mijn angst voor zure regen in mijn puberteit vergeet ik nooit meer, ik dacht dat het einde van het leven was gekomen. En het houdt niet op ook al was die zure regen al met al van korte duur. Blijkbaar hebben we toen iets gedaan om dat tegen te gaan. Maar nu, met wat er speelt, heb ik weer mijn twijfels of we op tijd zullen handelen. Het is volgens mij al lang over twaalven.

In mijn dagelijkse leven is tijd vooral een ding van er te weinig van te lijken te hebben. Het voelt alsof ik al een maand geen dag niets gedaan heb. Ik doe heel veel leuke dingen, vakantie naar Valencia met een goede vriendin, ik ben weer aan het daten en merk hoezeer ik mezelf weer tegenkom in mijn tegenstrijdige behoeften van controle en geliefd worden, van willen loslaten en vasthouden, maar ook houden yoga, biodanza, tennis me bezig en sauna, film als ik me even de tijd gun, uit eten als de restaurants tenminste open mogen zijn en natuurlijk de natuur in om nieuwe vogels te ontdekken en oude weer opnieuw in het vizier te krijgen. Ik word al moe als ik het opsom en ik ben het dan ook. Ik gun me te weinig tijd voor rust, het leven is te kort. Dit besef ik ook als ik hoor van een kennis die geconfronteerd is met alvleesklierkanker en nog maar 4 tot 8 maanden te leven heeft. Wat doe je in die tijd die je rest voor zover je iets op kan brengen fysiek en lichamelijk?! Want eerst ben je plat geslagen door de confrontatie met je eigen sterfelijkheid, met je onmacht je eigen lot te sturen en controleren en vooral de angst voor pijn en wat er gaat komen. En al het verdriet van afscheid dat al start, ook voor vrienden en familie, terwijl je er nog steeds bent.

In elk geval tel ik mijn zegeningen voor het geluk dat mij 31 jaar geleden is toegekomen, een periode in mijn leven waarin ik eigenlijk ook geconfronteerd werd met de situatie van deze vriendin, waarin het leven eindig was voor mij, een kwestie van tijd voor ik afscheid moest gaan nemen, niet wetende hoe lang ik nog in dit leven zou zijn. En ik had helemaal geen mogelijkheid te bedenken wat ik nog zou doen met de mij resterende tijd. Blijven ademen was alles wat speelde, ik kon geen kant op, permanent in het ziekenhuis wonend. En hoe anders is mijn leven geworden sindsdien! Het is te groot te bevatten, maar ook zo lang al weer een situatie die ik als normaal ben gaan beschouwen. Het is bijzonder dat ik me zorgen maak over het voortbestaan van het leven terwijl in 31 jaar geleden niet wist of ik zelf zou blijven bestaan. Het kan raar lopen in het leven.

Maar vandaag mag ik daar weer even bij stilstaan. Als ik mezelf de tijd gun. Het feit dat deze nacht weer allerlei teksten in mijn hoofd opborrelen als die ik net geschreven heb, gedachten die over elkaar heen buitelen, schreeuwend om aandacht er iets mee te doen, geeft aan dat dit een goed moment is. Een moment van reflectie, van dankbaarheid, voor mijn donor en zijn familie, voor mijn ouders die alles gegeven hebben in hun leven met hun zorg en liefde, en hun angsten altijd verborgen hielden voor mij zodat ik onbezorgd kon leven, die hun eigen behoeften en verlangens op zij hebben gezet voor mij, en onvoorstelbaar groot offer dat ik mezelf nooit echt bewust was. En mijn broer en zus die ook lijdzaam toe moesten toekijken en ook op hun eigen manier in hun leven beperkt werden of leden onder de aandacht die ik naar me toe trok zonder dat dit mijn bedoeling was. Dankbaar voor de liefde die ook zij bleven geven en voelen, en hun steun. Dankbaar voor al die lieve vrienden en kennissen die me een warm hart toe droegen, actief en passief, die maakten dat de transplantatie mogelijk werd! Mijn hart is vervuld met liefde voor iedereen die me toen en nu liefdevol bejegenen.

Maar ook een moment van reflectie waar ik nu mee bezig ben. Wat doe ik met mijn tijd. Verdoe ik mijn tijd misschien, wat is belangrijk. Ik ben er nog niet uit, ik voel me senang bij wat ik doe, al is met name de mate misschien een aandachtspunt. Want hoe kan ik genieten als ik van het één naar het ander sprint. De tijd van overleven is voorbij, de tijd van genieten van wat er is mag er zijn, en rust en stilstaan daarbij is ook belangrijk. Tijd is niet meer alles bepalend, dat besef dringt nog iets te weinig in mij door. Al is dat nog best lastig voor mij ook als ik zie dat mijn vader ouder en ouder wordt en daarmee zwakker. Dus probeer ik zoveel mogelijk tijd ook aan hem te besteden, al voelt het als nooit genoeg. Ik kan niet voorkomen dat hij er over een paar jaar niet meer zal zijn en ik rouw er nu al om. Ik voel onmacht zijn situatie niet te kunnen veranderen, waarschijnlijk dezelfde onmacht die zo velen ook bij mij gevoeld hebben. Deze tijd is dus extra belangrijk, tijd voor hem die zoveel tijd voor mij heeft opgeofferd. Het blijft dus een worsteling voor mij de tijd goed te besteden. Ondanks dat ik al 31 jaar langer leef dan mij leek voorbestemd te zijn…