Ik zat net een mail te schrijven, over dat ik de laatste tijd zo weinig echt gelachen heb, en veel serieus aan het denken ben over mezelf, over hoe ik ben, hoe ik was en waar ik heen wil met mezelf. Dat laatste ben ik nog niet uit, maar wel dat het belangrijk is dat ik mezelf als volledig beschouw, dat alles reeds bij mij aanwezig is, maar dat ik dat nog niet zie. In 2003 heb ik eens 7 sessies van therapie gehad, omdat ik een burn-out had en er niet uit kwam. Het grappige was dat ik zelf de hele tijd zat te praten, alles zat te benoemen, de therapeute hoefde alleen maar de boel te ‘structureren’ zodat het samen kwam, zo zei ze ook zelf. Dat ik het allemaal weet maar soms het geheel niet overzie.
Apart was ook dat ik dacht dat ik over de mijn jeugd en de transplantatie zou praten, maar ik zat alleen maar over mijn toenmalige relatie te praten, omdat die blijkbaar mijn hele balans overhoop had gegooid. Nu ben ik weer bezig alles te proberen te overzien, en hoop dat ik zélf de structuur kan aanbrengen. Ik merk dat dit veel energie vergt en wellicht de oorzaak is waarom ik wat moeier ben dan anders. En natuurlijk is er zoveel gebeurd dat het niet ongemerkt kan blijven, dat je niet maar vrolijk kunt doen alsof er niets is.
Ook merk ik dat ik mijn zus mis. Zij gaf me altijd richting als ik er zelf niet uitkwam. En nu moet ik dat zelf doen omdat er niemand is die dat over kan nemen. Grappig hoe zo’n mailtje schrijven ineens de dingen voor jezelf helder kunnen maken, zodat ik dit kan schrijven. Er is teveel geweest in mijn leven om te overdenken, om te plaatsen. De overlevingsdrang, de angsten er alleen voor te moeten staan, en de gedachte dat je iemand nodig hebt op zulke momenten en die dus wilt vinden. Maar ook dat je er uiteindelijk toch echt alleen voor staat en dat de ander dan misschien naast je staat maar dan lijdzaam moet toezien omdat de deze het niet van je over kan nemen. En dat ik moet leren om niet bang te zijn.
Hoewel ik vandaag eigenlijk alleen maar domweg met foto’s bezig ben geweest, heeft dat blijkbaar toch iets rustgevends gehad. Eens niet alles overdenken. Ook heb ik al een paar dagen Tolle niet gelezen, misschien om mezelf even een rustpauze te geven. En ik ben weer twee keer naar de film geweest en morgen ga ik weer, ook om mezelf eens af te leiden van mezelf. En hopelijk kan ik binnenkort weer eens lekker lachen, zodat de tranen over mijn wangen rollen. Dat heb ik gemist. Ik klink misschien triest maar ben dat niet. Ik ben nu eens bewust met mezelf bezig, op een heel andere manier, en dat is ook goed. Ik heb nog genoeg plezier in dingen, maar merk ook dat er soms wat van binnen moet gebeuren om hetgeen buiten gebeurt te kunnen waarderen. Zoals genieten van de sneeuw die naar beneden valt en alles wit maakt, alles rein maakt. Misschien is het niet toevallig dat ik nu zo met al die gedachten kom.