Dag van bezinning

Ik zat net een mail te schrijven, over dat ik de laatste tijd zo weinig echt gelachen heb, en veel serieus aan het denken ben over mezelf, over hoe ik ben, hoe ik was en waar ik heen wil met mezelf. Dat laatste ben ik nog niet uit, maar wel dat het belangrijk is dat ik mezelf als volledig beschouw, dat alles reeds bij mij aanwezig is, maar dat ik dat nog niet zie. In 2003 heb ik eens 7 sessies van therapie gehad, omdat ik een burn-out had en er niet uit kwam. Het grappige was dat ik zelf de hele tijd zat te praten, alles zat te benoemen, de therapeute hoefde alleen maar de boel te ‘structureren’ zodat het samen kwam, zo zei ze ook zelf. Dat ik het allemaal weet maar soms het geheel niet overzie.

Apart was ook dat ik dacht dat ik over de mijn jeugd en de transplantatie zou praten, maar ik zat alleen maar over mijn toenmalige relatie te praten, omdat die blijkbaar mijn hele balans overhoop had gegooid. Nu ben ik weer bezig alles te proberen te overzien, en hoop dat ik zélf de structuur kan aanbrengen. Ik merk dat dit veel energie vergt en wellicht de oorzaak is waarom ik wat moeier ben dan anders. En natuurlijk is er zoveel gebeurd dat het niet ongemerkt kan blijven, dat je niet maar vrolijk kunt doen alsof er niets is.

Ook merk ik dat ik mijn zus mis. Zij gaf me altijd richting als ik er zelf niet uitkwam. En nu moet ik dat zelf doen omdat er niemand is die dat over kan nemen. Grappig hoe zo’n mailtje schrijven ineens de dingen voor jezelf helder kunnen maken, zodat ik dit kan schrijven. Er is teveel geweest in mijn leven om te overdenken, om te plaatsen. De overlevingsdrang, de angsten er alleen voor te moeten staan, en de gedachte dat je iemand nodig hebt op zulke momenten en die dus wilt vinden. Maar ook dat je er uiteindelijk toch echt alleen voor staat en dat de ander dan misschien naast je staat maar dan lijdzaam moet toezien omdat de deze het niet van je over kan nemen. En dat ik moet leren om niet bang te zijn.

Hoewel ik vandaag eigenlijk alleen maar domweg met foto’s bezig ben geweest, heeft dat blijkbaar toch iets rustgevends gehad. Eens niet alles overdenken. Ook heb ik al een paar dagen Tolle niet gelezen, misschien om mezelf even een rustpauze te geven. En ik ben weer twee keer naar de film geweest en morgen ga ik weer, ook om mezelf eens af te leiden van mezelf. En hopelijk kan ik binnenkort weer eens lekker lachen, zodat de tranen over mijn wangen rollen. Dat heb ik gemist. Ik klink misschien triest maar ben dat niet. Ik ben nu eens bewust met mezelf bezig, op een heel andere manier, en dat is ook goed. Ik heb nog genoeg plezier in dingen, maar merk ook dat er soms wat van binnen moet gebeuren om hetgeen buiten gebeurt te kunnen waarderen. Zoals genieten van de sneeuw die naar beneden valt en alles wit maakt, alles rein maakt. Misschien is het niet toevallig dat ik nu zo met al die gedachten kom.

Advertisements

Lege batterij op 1e Paasdag

1e Paasdag kenmerkte zich door een lege batterij: bij mij wel te verstaan. De afgelopen dagen heb ik weer zoveel gedaan dat het beetje energie dat ik weer had opgedaan snel op was. Dit is altijd al mijn probleem geweest: genoeg tijd nemen om eens goed uit te rusten en de batterij 100% op te laden. Het uitte zich vooral bij het bowlen, de bal tegen mijn enkel laten gaan bij de worp (echt heel knap) en de bal gooien terwijl het apparaat nog bezig was om de kegels weg te schuiven. De bal ketste tegen de ‘schuiver’ en bleef liggen. Vervolgens was ik zo dom om met mijn andere bal de bal te raken (nog niet eens expres) die in de goot lag waardoor deze beschadigd raakte (mijn eigen bal dus!). Ik weet niet wat ik had. Het was ook te merken aan de uitslag, ik begon hoog en eindigde laag.

Na het bowlen dacht ik dat het beter was de verdere dag maar niets te doen, maar ben toch met een fotoboek van Curaçao begonnen. Dat kostte me de nodige uren, waardoor het avondeten ook wat later werd, en om tien uur ‘s avonds ging ik zowaar naar bed, geen zin langer op te blijven. Heel uitzonderlijk voor een weekenddag. En vandaag, maandag, voel ik me aardig uitgerust maar weet dat ik mezelf wat langer ‘aan de stroom moet zetten’. Eens kijken of dit gaat lukken. Wel bijzonder was het om gisteravond de sneeuw naar beneden te zien dartelen en te genieten van dit schouwspel: het wit worden van de auto’s en de huizen. Vanochtend waren vooral de auto’s en de huizen ook nog wit, maar de zon schijnt er al weer vrolijk op los.

Weet je wel en Margot at the wedding

Vandaag ben ik met Judith een dagje Nijmegen gaan doen. Ik heb vandaag zoveel zelf-analyse gedaan dat ik er moe van ben.  Primaire reden was het terugbrengen van de Garmin die ik half februari geleverd had gekregen en die na vijf keer niet meer wilde opstarten. Dus het nuttige met het aangename verenigen was wel handig. We hebben eerst wat gedronken en gekletst bij café Camelot, en daarna wat geshopt: ik heb zowaar 2 paar schoenen gekocht, sneakers, lekkere schoenen voor alle dagen! Daarna zijn we gaan eten bij eethuis ‘Weet je wel’. We waren vroeg, er was nog niemand om half 6 maar om 7 uur zat het vol, dus het was goed dat we er vroeg waren. Het eten was lekker en het is een gezellige tent, heel populair ook duidelijk.

Na het eten zijn we naar de film gegaan in het LUX theater: "Margot at the wedding". Deze film is een aanrader voor mensen die denken dat hun leven één grote chaos is, want als je deze film gezien hebt zal je vast denken dat jouw leven best meevalt. Het is een nogal intense film over familierelaties die je af en toe doet denken ‘hoe is dit mogelijk’. De mensen sparen elkaar niet ook al beweren ze nog zo hard dat ze van elkaar houden. Er was geen pauze dus we konden van begin tot eind opgaan in de familie, en dat was voor een paar mensen blijkbaar teveel van het goede, die vertrokken al eerder. Maar hoewel intens, was het een hele goede film, die naar ik vermoed vooral in de filmhuizen getoond zal worden, maar waarin Nicole Kidman en Jack Black, evenals de andere acteurs en actrices, geweldig acteerwerk tonen. Wat mij betreft een aanrader maar of dit voor iedereen geldt?

Goede Vrijdag en geloven

Je zou het bijna niet zeggen maar vandaag is het Goede Vrijdag en herdenken we dat Christus gekruisigd is voor onze zonden, zoals dit in de bijbel staat. Het is dat ik daar bewust even aan denk anders was het me zo ontgaan. Tegenwoordig kom ik zo weinig in de kerk dat het bewustzijn van de achtergrond van de Christelijke feestdagen snel wegzakt. Ergens voel ik me daar wel schuldig over, gezien mijn opvoeding. Het komt deels ook omdat ik vandaag mailde met een collega en daarin kwam het geloof zowaar ook nog aan bod: dat ik benoemde dat ik ook Christen ben. Want hoe vaak heb je het nog over dit soort dingen. Laatst met een andere collega kwam het aan de orde toen hij bad voor het eten toen we op de boot in Amsterdam een rondvaart maakten. Hij zei toen dat hij het niet achter me gezocht had…. Het verbaast me dat je soms zo weinig van je collega’s weet op dit vlak. En op veel andere vlakken. Sommigen willen er ook helemaal niet voor uit komen, bang dat ze een stempel opgedrukt krijgen. Het toont wel de oppervlakkigheid van de samenleving aan vind ik. Ik schreeuw het ook niet van de daken, maar schuw ook niet het te zeggen. Want wat zegt het nu eenmaal?

En toch vind ik het interessant om er over te praten. Ook komt het misschien omdat mijn geloof zich in de loop van tijd een beetje aangepast heeft. Vroeger als kind was ik heel trouw, zong hard in de kerk (tot schaamte van mijn familie vaak), en tot zolang ik bij mijn ouders woonde ging ik trouw naar de kerk. Vanaf op kamers wonen ging dat hard achteruit: de traditionele kerk trok me niet meer omdat ik denk dat de verhalen van de bijbel symbolisch zijn en de gedachte erachter belangrijker is dan de woorden, terwijl sommigen juist helemaal blind voor de woorden gaan. Er zijn allerlei redenen waarom ik daar niet meer achter kan staan. Vooral toen ik hoorde dat in de derde eeuw na Christus de katholieke kerk bepaald heeft wat er wel in en niet in de bijbel zou moeten komen en dat ineens de enige Waarheid zou zijn. De ´aparte´ kerken (zoals de Leeuwenbergkerk) deden op dat moment net geen moeite om me in hun armen te sluiten en waren op hun manier ook weer erg traditioneel. Dankzij het gospelkoor Message waar ik nog lang op gezeten heb kon ik wel op mijn manier deelnemen aan de dienst en dat bevredigde wel. Die diensten hadden ook iets vrolijks en dat ontbreekt me te vaak in de kerk.

En dan ga je toch ook al gauw wennen aan de vrije zondag, uitrusten en dingen doen. Tegenwoordig heb ik ook wat spirituele interessen opgedaan en ook vind ik reïncarnatie iets om over na te denken, maar ben er eigenlijk nog niet uit, terwijl ik voor het slapen toch gewoon bid, elke avond weer. Ook door het overlijden van mijn zus ben ik weer actief bezig te denken hoe het zal zijn na de dood. Ellen geloofde heilig in een hemel en een fijne plaats na de dood en dat er voor haar gezorgd zal worden. Ik wil dat ook graag geloven. Mijn geloof zit in mijn hart en minder op mijn tong denk ik, ben ook niet goed in feiten kennis, ga meer op het gevoel af. Ik begrijp ook niet dat mensen zo in strijd met elkaar kunnen zijn over het geloof, puur om het geloof en niet om de mens erachter. Maar ja, ik ben ook niet politiek en vanwege politiek gebeuren ook de vreselijkste dingen. Het zal wel in de aard van de mens zitten om altijd weer een reden te hebben om anderen iets op te moeten leggen. Wat je gelooft moet jezelf weten maar waarom moet je het een ander opleggen, eventueel met dwang? Ik zal dat nooit echt goed begrijpen. Maar dagen als deze kunnen je in elk geval weer even hiervan bewust maken.

Vandaag was het heel apart weer: sneeuwbuien, regen en daarna eenblauwe lucht met warme zon… in het Noorden heeft het de hele daggeregend, zo zei mijn vader, dus hadden we het in Utrecht een stuk beter. De werkdag wasrelaí, helemaal met het vooruitzicht van het lange weekend. Het wasook ongelooflijk rustig op de weg en op het werk hadden duidelijkmensen ook de vrijdag vrij genomen. Ik had toch wel het nodige te doennu mijn collega op vakantie is en alle projecten toch gewoon doorgaanmet hun deadlines.

Vanavond had ik nog weer naar de film kunnen gaan maar ik heb zowaarverstandig gedaan en nu eens een avondje vrij gehouden om rustig bij tekomen op de bank, films kijken. Op televisie komen alleen maar weerfilms die al honderd keer langs gekomen zijn dus dan is filmnet handigmet een dvd-recorder. Morgen ga ik weer naar Nijmegen, het is al mijnzesde bezoekje of zo aan die contreien sinds december, onvoorstelbaarterwijl ik ervoor nauwelijks ooit geweest ben.

In memoriam: Jan van der Heijden

Vandaag in het ziekenhuis sprak ik toevallig even met Dick: hij is na mij getransplanteerd en gelukkig ook zeer goed van gezondheid. Ik spreek hem zelden en de vorige keer was op de begrafenis van Ellen. Hij vertelde me dat Jan van der Heijden overleden was. Ik was geschokt. Hoewel ik Jan zelden of nooit gezien of gesproken heb, een enkele keer mailwisseling gehad, was en is hij toch zeer bekend in het CF wereldje. Al was het maar omdat hij om de beurt een kolom had in het CF blad met Arian. Hij stond al een tijd op de wachtlijst voor transplantatie en heeft het niet mogen halen. Ik wens zijn vrouw en familie heel veel sterkte toe, maar ook al zijn vrienden en bekenden. Actief als hij was in het CF wereldje zal hij zeker gemist worden!

The Darjeeling Limited

Vandaag, donderdag, moest ik naar de dokter voor controle, was er al heel lang niet meer geweest en ook bloedprikken was al weer meer dan een half jaar geleden, dus het werd weer tijd. Gelukkig was ik zo slim om met de auto te gaan, al voelde ik al weer een enorme milieuschuld op mijn schouder rusten. Maar het was de hele dag echt pet weer, vooral in de middag. Ik had afgesproken met Ellen om wat te gaan eten bij LHC en daarna een film te gaan zien. Ik heb het maar vervroegd omdat ik toch al met de auto was en echt geen zin had om ‘s avonds nog door de regen te gaan fietsen. Zij had er natuurlijk geen bezwaar tegen om opgehaald en thuis gebracht te worden en zo geschiedde.

Het eten was een lekker zalmvoorafje en Indische kipgerecht als hoofdgerecht, het eerste beter dan het tweede, maar de tijd was lekker ruim en ook was ik lekker rustig. Wel was er veel herrie en werd er absurd veel gerookt: daar zou een wet voor moeten komen :0).

De film The Darjeeling Limited…. GRANDIOOS!, echt geweldig. De absurdistische droge humor, ik heb in een deuk gelegen. Helaas draaide het in zaal 4 van het LHC en dat is een rampzaal: de zaal is prachtig omdat ie nostalgisch is, in de jaren 20 zaten ze er ook zo bij, en als je er een anderhalf uur gezeten hebt, voelt het ook alsof je er bijna een eeuw gezeten hebt: geen stoelen voor mensen met een slechte rug. Maar de film maakt alles goed! Schijnbaar zat er een lesbisch stel voor ons die de hele tijd gezoend heeft, maar ik heb dit gelukkig pas na de film vernomen, ook al zaten ze recht voor mijn neus. Ik ging helemaal in de film op en dat wil wel wat zeggen. Niet dat de betreffende dames oogprikkelend waren, want anders had ik misschien het gevoel gehad dat ik wat gemist had 😉

En zo eindigde weer een dag waar ik overall goed op kan terug kijken. Morgen, Goede Vrijdag, moet ik gewoon werken, net als de meeste ambtenaren van de gemeente Utrecht, hoewel half bedrijfsmatig en gemeentelijk Nederland vrij is. Maar ik maal er niet om, ik heb lekker een lang weekend vrij met de maandag en dan dagje werken op dinsdag om vervolgens woensdag weer lekker vrij te zijn. En dit Paasweekend kan ik voor het eerst sinds tijden weer gaan genieten van de biologische ovenbroodjes die Appie weer in de schappen heeft liggen. Wat heb ik die gemist. Aldus kan mijn vooruitzicht voor de komende dagen al niet meer stuk en ga ik me eens niet druk maken over mijn innerlijke gesteldheid, al heb ik wel weer wat opgestoken van onze vriend Tolle.